'Bij mij is het altijd win-win'
AMSTERDAM - “Ik wil een bijdrage leveren aan het behouden van de cultuur van de Marrons. Dat vind ik heel belangrijk”, motiveert Marcel Pinas zijn inzet voor het kunstproject ‘Stromen’. Het staat voor ‘ontwikkeling en vooruitgang’. Pinas was de afgelopen zes weken de ‘basja’ – aldus Joan Buitendorp van Galerie Nola Hatterman – van een workshop met veertig deelnemers. “Een mix van uiteenlopende mensen”, beschrijft hij de groep. “Mensen die meer willen weten over de kunst van de Marrons. Ik heb ook willen tonen dat kunst dichter bij je staat dan je denkt.”
Zaterdagmiddag was Pinas het middelpunt van de opening van de tentoonstelling van de werken van de deelnemers, in Vereniging Ons Suriname. Ook werd een nieuwe installatie van hem onthuld. Als uitgangspunt gold de motieven en het afakaschrift van de Marrons, ingevuld door de deelnemers ‘naar eigen inzicht’. Het is een al zonnigheid, fleurigheid en opgewektheid aan kleuren en composities.Een ander opvallend deel van de tentoonstelling zijn de door Pinas kunstig bewerkte schoolbanken. “Het doet pijn als je kijkt naar de kansen van jongeren in het binnenland”, zegt hij. “Op deze wijze praat ik voor ze. Dat ze recht hebben op aangepast onderwijs, een goed leefmilieu en een behoorlijke infrastructuur.”
Ook is er zijn veel geroemde installatie van lepels. Vervaardigd in Paramaribo en tentoongesteld in Parijs tijdens de jaarlijkse expo Latitude van kunstwerken uit Franse overzeese gebieden en hun omringende landen. Pinas vertegenwoordigde Suriname als buurland van Frans-Guyana.De marroncultuur is bovenal ook een eetcultuur. En om dat luister bij te zetten, werden lepels vroeger volop gedecoreerd. Maar deze traditie dreigt verloren te gaan. “En dat heb ik op een kunstzinnige manier willen uitdragen”, licht Pinas toe. De lepels heeft hij niet zelf vervaardigd maar betrokken bij een importeur. “Maar het inkerven van de lepels en boren van al die gaten heeft een lánge tijd geduurd”, verzekert hij.
Pinas, die internationaal hard op weg is een boegbeeld te worden van de Surinaamse beeldende kunst, is sinds januari in Nederland voor twee jaartjes. Hij keert voor zeker terug. “Ik wil Suriname opbouwen. In Marowijne is het aantal drop-outs onder jongeren groot. Velen hebben een bepaald talent die ontdekt moet worden en uitgebouwd. Alleen op deze wijze kunnen we de trek naar de stad en daarmee toename van criminaliteit tegengaan. Ik ben hier vooral om mezelf te upgraden.”Hé, maar heeft hij niet zojuist zelf kennis overgedragen? “Maar daar praat ik ook over; het is bij mij altijd een win-winsituatie.”
* * *
Edsel Juliet en Runny Margarita zorgden voor een sfeervolle muzikale intermezzo. Daarvoor hield Joan Buitendorp van Galerie Nola Hatterman haar openingspeech. Op de voorste rij gezeten eregast Jan Hoekema, zeg maar de 'kunstambassadeur' van het ministerie van Buitenlandse Zaken - lekker baantje dus. Naast hem journalist Ellen de Vries en antropoloog Silvia de Groot - toch ook wel twee lekkere baantjes.
Daarna was het de beurt aan dansgroep Sangafi. Kort en spetterend! Het gemeleerd publiek hield daarbij de adem in. Of luisteren ze hier betoverd naar Juliet en Margarita?
In elk geval was de jongste belangstellende Sade, tien maandjes "oud". Zeg maar een dWT-nazaatje.
Ronald Snijders maakte ondertussen gewiekst gebruik van de rust in de hal om even zijn inwendige mens te vermaken. Efficiënte jongens, die dwarsfluitters!
En dan was er de tentoonstelling, letterlijk geopend door Hoekema met sleutel in deurslot, waaraan het publiek zich kon vergapen.
Aanvankelijk was er aarzeling hoe men zich moest opstellen binnen deze tentoonstelling. Maar al gauw was er sprake van interactieve kunst en wandelde men vrolijk overal doorheen!
Bovenstaande foto verbeeldt wat mij betreft de win-win-situatie waarover Pinas het heeft. Lachend staat hij met Hoekema bij zijn onthulde installatie, buiten aan de kade. Links staat David Abiamofo, vertegenwoordiger van de Surinaamse ambassade. Het geheel wordt ingeklemd door een oer-Hollandse molen en de oer-Surinaamse Fakatiki van Pinas. Maar ook Heineken mag meelachen, want zojuist (links) heeft Hoekema een royaal plengoffer gebracht. Is daarmee toch alweer een deel van die fikse Brusselse bierboete binnen. Als Hoekema nou maar geen geesten uit de fles heeft gelaten die hij niet kan bezweren. Sterke vrouw Willy Esajas kijkt goedkeurend maar op veilige afstand toe.
Orsine Walden (over een maand jarig!) heet u welkom in Galerie Nola Hatterman, gevestigd in het Hugo Olijfveldhuis, Zeeburgerdijk 19A te Amsterdam. De tentoonstelling duurt t/m 1 juli. Info: galerie@veronsur.org of www.veronsur.org
