vrijdag 6 april 2007

Obrechtkerk Passieconcert


Voor onze zonden

AMSTERDAM - Hoewel ik altijd overtuigd christen was, wees ik resoluut de stelling van de hand dat Christus is gestorven “voor onze zonden”. Niet zozeer vanwege ongeloof, maar omdat ik vond dat je daarmee alle verantwoordelijkheid buiten jezelf plaatst. “Hoe kan iemand die al tweeduizend jaar eerder geleefd heeft, dat doen voor zonden die ik nu pleeg?” wierp ik tegen. Oef. Hoe naïef en eigenlijk ook simplistisch. Ik weet nu wel beter. Sinds enkele maanden. Daarom was het dit jaar voor het eerst, toen ik de aankondiging las van het Passieconcert in de Obrechtkerk op Goede Vrijdag, dat ik tegen mezelf zei: “Ik ga stilstaan bij het lijden van Christus.” Want inmiddels ben ik Hem dankbaar dat hij heeft geleden voor mijn zonden. En het zijn er een hele hoop. Alleen die van mij al. Als je er zelf voor moet boeten, dat overleeft geen mens.

Velen worden na een traumatische gebeurtenis – bijvoorbeeld een bijna-doodervaring – gelovig. Ik ben met zékerheid gaan geloven. Besef ik me nu steeds meer. Dus ik geloofde al, maar dat was aangeleerd, aangepraat. Maar goed, daar begint het mee. Niet voor niets zei Christus: “Zalig zij, die niet gezien hebben en toch geloven.”

Na verdieping ben ik mijn levenslange dwaling gaan inzien. Christus kwam in zijn tijd om de mensheid te redden. En dat is de overwinning, die wij geërfd hebben. Satan dacht met het verraad van Judas dat hij Christus had uitgeschakeld. Maar dat was nou juist het verfijnd plan. Christus móest heengaan zonder enige zonde, anders was het reddingsplan mislukt. ["Ik zal deze tempel, die met handen gemaakt is, afbreken, en binnen drie dagen een andere, niet met handen gemaakt, bouwen."]


Hierin moeten wij Hem volgen. Alleen hoeven wij die lijdensweg en kruisiging niet te ondergaan; dat heeft Hij al voor ons gedaan. Het enige wat God van ons verlangt, is dat wij ons bekeren. ‘Welzalig degene die niet wandelt in de raad der goddelozen, die niet staat op de weg der zondaars, noch zit in de kring der spotters.’

Maar let wel. Bekering en verworven inzicht brengen een nog grotere verantwoordelijkheid met zich mee. Want daarover zei Christus: “Van een ieder die veel gegeven is, zal veel geëist worden, en aan wie veel is toevertrouwd, van hem zal des te meer worden gevraagd.” Dus meer rekenschap. Dus ook al zou ik nog drugs lusten; ik heb ingezien dat het kiezen is voor de brede weg van verleiding. Dus ik weet beter. "Het is u beter maar één oog hebbende het Koninkrijk Gods in te gaan, dan twee ogen hebbende in het helse vuur geworpen te worden." Ik ben een gewaarschuwd mens!





Dit is de Obrechtkerk, gezien vanuit de Palestrinastraat, waar het Passieconcert werd gehouden. In dit straatje heb ik ook ruim een jaartje gewoond bij mijn goede vrienden Fenny en Hans. Achter de kerk ligt de Valeriusstraat, waar ik ben opgegroeid vanaf mijn vijftiende en mijn huidig adres. Toen de kerk er niet was, heb ik begrepen, was de Palestrinastraat ook onderdeel van de Valeriusstraat.



Er was veel interesse voor de programmaboekjes. De kerk liep bij lange na niet vol, maar er was sprake van goede belangstelling. Het aantal aanwezigen maakte de sfeer besloten en intiem.




Prachtig deze nis, waar het einde van Christus' lijdensweg is uitgebeeld. Nu ik vrijwel dagelijks in het Nieuwe Testament lees, spreekt het mij ineens veel meer aan.



Indrukwekkend dat de kerk van binnnen ook in de stellages staat. Het geeft de bijeenkomst een extra beladenheid. We herdenken Hem die ons leven schraagt.
En wat een akoestiek. De stemtrillingen van het koor gingen direct naar het hart van de luisteraar. Ik had helaas niet mijn programmaboekje bij me. Dus ik kon niet precies bijhouden, wannneer nou welk stuk werd gezongen. Op mijn sokken sloop ik door de kerk om vooral geen geluid te maken. En tot opluchting van de vrouw van dirigent Kees de Wijs zonder flitsen.


Vooral deze solist was indrukwekkend. Volgens dirigent De Wijs ging het om het stuk 'Missa pro Defunctis' (Requiem). Aangezien hij de solist was met de zwaarste stem, hou ik het erop dat hij bas zong. Maar het gehele koor zong arresterend.


Zoals gezegd: de alts en sopranen deden niet ten onder voor de tenoren en bassen. Nou weet ik niet of je dit zo kan zeggen. In elk geval: de vrouwenstemmen gingen ook door merg en been.


Hoewel ik morgen veel te doen heb, best onder stres sta en ook nog geplaagd word door een griepvirusje, geloof ik dat het allemaal wel zal lukken. Ik heb gevonden wat ik dacht te vinden in de Obrechtkerk: kracht, inspiratie en nog meer geloof.









Google