maandag 16 juli 2007

Kwakoe Zomerfestival 2007

Drassig maar wel oergezellig!

AMSTERDAM - Persoonlijk ben ik nooit zo gecharmeerd geweest van het Kwakoe Zomerfestival. Maar dat had vooral te maken met de omgeving: de grijsbetonnen Bijlmer. Naar mijn mening een van de grootste miskleunen als het gaat om leefbare stedenbouwkundigheid. Ik heb Kwakoe nog meegemaakt toen het nog kleinschalig was en geen landelijk bekendheid genoot. Het braderiegehalte was heel hoog met voornamelijk familiestandjes. Later haakten deze families af omdat Kwakoe steeds meer ‘big business’ werd en men duizenden guldens moest neertellen voor een standplaats.




Er werd schande van gesproken. Op zich vond ik dat helemaal niet zo’n negatieve ontwikkeling: waarom zouden wij Surinamers niet aan big business kunnen doen? Helaas voor de pittoreske sfeer, maar het zij zo. Inmiddels is Kwakoe uitgegroeid tot het grootste nationale multiculturele festijn van Nederland en wellicht daarmee van Europa. En daar mogen wij Surinamers best trots op zijn. Het Kwakoefestival bestaat ruim drie decennia, dus mag er ook gesproken worden van een niet meer weg te denken traditie.




Nou hoorde ik vroeger altijd dat je “de sfeer van Suriname” aantreft bij Kwakoe. Ik was niet opgegroeid in Suriname, dus kon ik mij daar niets bij voorstellen. Maar het leek mij sterk dat ik tussen al het levenloos beton de sfeer van het opwekkend groene Suriname kon aantreffen. Nu heb ik de afgelopen tien jaren in Suriname gewoond en kon ik afgelopen weekend mooi de proef op de som nemen.




Nu de Bijlmer inmiddels is getransformeerd tot een futuristische voorstad van adembenemende proporties met een infrastructuur waartegen je u zegt, is het niet langer aan mij van een stedenbouwkundige miskleun te blijven spreken. Zuidoost is een nieuwe wereld die een nieuwe toekomst biedt aan velen uit alle contreien van de wereld. Wel krijgen zij mij nog steeds met geen stok in Zuidoost. Ik hou van mijn overzichtelijke straatjes met op de hoeken winkels en supermarkten.




Maar ik moet zeggen dat het nu een ware sensatie is om in Zuidoost te arriveren, met als voorportaal het hypermoderne trein- en metrostation Amsterdam Bijlmer ArenA (in aanbouw). Maar om nou te zeggen dat je er de sfeer van Suriname vindt, nee dat niet. Daarvoor loopt ons eigen Suriname qua stedenbouwkundige ontwikkeling decennia achter. Laat me het positief uitdrukken. Het is een belediging om het eveneens adembenemende Amazonewoud – dat overigens zijn weerga niet kent – te vergelijken met zoveel kille artefacten, hoe futuristisch ze ook zijn. De geborgenheid van de boezem van Mama Sranan vind je onmogelijk tussen al dat torenhoge betonnen en spiegelend geweld, hoeveel groen er ook tussen is geplant.




Maar toch. Nu ik tien jaar in Suriname heb gewoond en mijn afkomst heb herontdekt, begrijp ik wel beter wat men bedoelt met de “sfeer van Suriname” op het Kwakoefestival. Het is verbazingwekkend hoeveel mensen je er tegenkomt, die je hebt leren kennen in Paramaribo – of ze nou hier wonen of dat ze uit Suriname op vakantie zijn. Zoals ik ooit onterecht bevreesd was dat ik geïsoleerd zou raken na mijn remigratie. Integendeel. In Paramaribo komt de buitenwereld voortdurend langs: Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Utrecht, Almere, Miami, de Antillen, België, Brazilië, China en ga zo maar door. En deze typische Surinaamse sfeer van overzeese ontmoetingen proef je ook op Kwakoe.




Ik had trouwens ook gehoord dat Kwakoe “niet meer Surinaams” is, maar “van de Afrikanen”. Maar kennelijk hebben we hier met kleindenkers te maken. Waarschijnlijk bedoelen zij dat Kwakoe niet meer een Surinaams-creoolse aangelegenheid is. En daar is niets mis mee! Wat mij vooral goed deed, is de grote mate van participatie van Surinaams-Hindostanen, wat met recht de “sfeer van Suriname” verhoogt. Om me heen kijkend, zag ik dat niemand er een vreemde eend in de bijt is. Kwakoe geniet ook veel belangstelling onder autochtone Nederlanders, die zich maar al te graag overleveren aan het NDP-element: nyang, dringi, prisiri. Kwakoe weerspiegelt de gastvrijheid die zo kenmerkend is voor Suriname en Surinamers.




Kwakoe is uitgegroeid tot een festijn met een hoge mate aan multiculturaliteit, waarvan de basis is gelegd door Surinamers. Een prestatie van jewelste. Nu het festival is geïnstitutionaliseerd, is het wel zaak dat het Bijlmerpark dermate gerenoveerd wordt en dat wandelpaden worden verhard of voorzien van grint, waardoor de drassigheid van het terrein sterk wordt teruggedrongen. Dat mag ook wel voor een (inter)nationaal festijn van gastvrijheid, tolerantie en verbroederlijking.




Het zou volgens de weerlieden het afgelopen weekend wel tot 30 graden worden. Dat werd het bij lange na niet, maar de zon brak regelmatig door waardoor er sprake was van een optimale Kwakoesfeer. Maar misschien moet men het Bijlmerpark wel onveranderd laten, ter behoud van de optimale ‘Surinaamse sfeer’: lekker aanmodderen met z’n allen maar wel oergezellig!

Het Kwakoe Zomerfestival is elk weekend (za/zo) tot en met 5 augustus


Ga voor nog meer sfeer naar: "Kwakoe Faces 2007"

zondag 8 juli 2007

Carrousel van Straatfreaks

Met de zon als muntje

AMSTERDAM - Terwijl we de afgelopen weken mochten lezen dat elders in Europa het dodental opliep wegens een hittegolf, koukleumde je in Nederland soms letterlijk in je bed. Ik ben een keer zelfs met jogginguitrusting en sokken onder de deken gekropen! En de kachel heeft voor alle zekerheid weer op de waakvlam gestaan. Nou ben ik weliswaar ruim tien jaar in Zuid-Amerika geweest, maar ik kan me niet herinneren dat ik me in juli dagen achtereen met jas dicht op straat begaf. En ik was echt niet de enige. Enfin. We zijn door een sombere tunnel van kille grijsheid gegaan. En ik keek halsreikend uit naar de eerstvolgende zonnige dag. En niet zozeer vanwege de warmte maar vanwege het wonderbaarlijke effect van hoe Amsterdam van een doods, uitgedijd dorp ineens verandert in een liveshow van freaks, vrolijkheid en vrouwelijke én mannelijke schoonheid.



Het begon met deze freak, die helemaal geen show gaf, maar gewoon deed aan een persoonlijke warming-up om vervolgens meditatief over het Leidseplein te spacen. In elk geval is hij tussen zijn benen in balans, tussen zijn oren moet nog blijken

Het is eigenlijk net als een carrousel waarin je een muntje moet gooien voordat het ratelend en klingelend gaat draaien. En zo is Amsterdam heel weergevoelig. Tijdens de grijze dagen vraag je je echt af waar al die inwoners, toeristen en straatfreaks zijn. Die hebben zich natuurlijk allemaal teruggetrokken in hun (tijdelijke) holletjes. En net zoals in de zomer alle bijtjes, vlinder en vogels tevoorschijn komen, zo komt Amsterdam per dag tot leven als de zon zich als muntje aandient. Alsof iedereen al die tijd in de startblokken staat om er massaal een olijke kermis van te maken. Sommigen weten van gekke blijdschap niet hoe ze daaraan uiting moeten geven. Dan is het plezier zo intens dat Amsterdam elke grijze periode – hoe lang ook – weer overleeft. Dan is het weer afwachten tot het volgende muntje valt. Uitgerekend was dat tijdens de magische datum van 07-07-07. Het was ook mijn 44ste verjaardag. Niks geen wildparty maar een familyday in het centrum van Amsterdam waar we lekker de lokale toeristen uithingen en ons verlustten aan de patat, Hemaworst, Italiaans ijs, hotdogs, Febokip and Chinese noodles....



Uiteraard worden de terrassen geïmproviseerd en aangesleept. Elke plek is geschikt. Waar de één kiest voor een brug, kiest de andere voor een mobiele oplossing waarbij het t(r)appen geblazen is met zijn allen!



Bij de Dam beloofde het echt een mooie dag te worden. Ook het vrouwelijk schoon paradeerde en masse voorbij...


... en de jakhalzen wisten gewoon niet waar te beginnen...




Even met de familie op de foto. Uiteindelijk is het mijn verjaardag en hebben we besloten er een familyday van te maken en lekker "de toerist" uit te hangen. Daniël (6) kan al prima foto's maken!



Heerlijke psychedelische Pinkfloydachtige muziek. De CD'tjes gingen grif van de hand... Dus niks arme straatmuzikanten...


...Heather-Leezza en Daniël waren direct betoverd en sloegen meteen aan het apegapen


Mobieltje in de aanslag en de dag is vastgelegd


Ik ken schoothondjes en k....likkertjes (galgje) maar de pockethond had ik nog niet eerder gezien. Met dank aan Daniël, die meeobserveerde: "Papa, kijk!"


Vaste prik op de Dam. De levende beelden, maar steeds weer nieuwe variaties. Hier zijn Zeus, de Romeinse gladiator en de hofdame. Jammer was wel dat ze agressief en onsportief om geld vroegen als je een foto maakte. Poseren met ze kostte één euro... It's all about business...

...hoewel de andere standbeelden zich de pleuris hadden gewerkt aan hun uitdossing, was ondanks of juist dankzij het nationale Bokito-trauma, deze gorilla het populairst. Tja, het gaat allemaal om eenvoud bij succes!





Satans bruid? Wat ze allemaal niet verzinnen op hun laatste dag voor het huwelijk. Zoals steppend door de stad!



Maar het meeste geld haalde Superfrank op. De mensen stroomden letterlijk na afloop naar zijn hoed toe. "U mag ook twee keer geven", grapte hij



Heathertje maakte al gauw nieuwe vriendjes


Lekkere ijsjes eten. Let wel: op de kar staat geen Itialiaanse hotdogs, maar de man doet aan productdifferentiatie


Poppenkast: Jan Klaassen in gevecht met de duivel, hoe anders...?



Applaus en handjes geven na afloop





Koetsdame te huur voor een uur en niet...


Blonde Elvis de Glittervis



Duiven opjagen op de Dam, welke Amsterdammer is niet daarmee opgegroeid?! En moet je die Puma-schoentjes zien. Een lekkerder snoepje kan ik me niet voorstellen


Groetjes van Danny en Gabriëlle uit de Nieuwmarktbuurt. Wat zullen die pilaren in Daniëls geheugen levensgroot blijven







Pipi Langkous dacht ook even een dagje Amsterdam aan te doen. Hopelijk zal zij zich wel deze zonnige dag blijven herinneren als onvergetelijk





Wat een prachtige klokstand. Tijd om huiswaarts te keren. Een laatste schoonheidsgroet en helaas liep niet voor iedereen de dag even zonnig af...






Maar hij, met de meeste Mokum-blues, mocht de dag afsluiten... Het was met recht een magische dag!









Google