Drassig maar wel oergezellig!
AMSTERDAM - Persoonlijk ben ik nooit zo gecharmeerd geweest van het Kwakoe Zomerfestival. Maar dat had vooral te maken met de omgeving: de grijsbetonnen Bijlmer. Naar mijn mening een van de grootste miskleunen als het gaat om leefbare stedenbouwkundigheid. Ik heb Kwakoe nog meegemaakt toen het nog kleinschalig was en geen landelijk bekendheid genoot. Het braderiegehalte was heel hoog met voornamelijk familiestandjes. Later haakten deze families af omdat Kwakoe steeds meer ‘big business’ werd en men duizenden guldens moest neertellen voor een standplaats.
Er werd schande van gesproken. Op zich vond ik dat helemaal niet zo’n negatieve ontwikkeling: waarom zouden wij Surinamers niet aan big business kunnen doen? Helaas voor de pittoreske sfeer, maar het zij zo. Inmiddels is Kwakoe uitgegroeid tot het grootste nationale multiculturele festijn van Nederland en wellicht daarmee van Europa. En daar mogen wij Surinamers best trots op zijn. Het Kwakoefestival bestaat ruim drie decennia, dus mag er ook gesproken worden van een niet meer weg te denken traditie.
Nou hoorde ik vroeger altijd dat je “de sfeer van Suriname” aantreft bij Kwakoe. Ik was niet opgegroeid in Suriname, dus kon ik mij daar niets bij voorstellen. Maar het leek mij sterk dat ik tussen al het levenloos beton de sfeer van het opwekkend groene Suriname kon aantreffen. Nu heb ik de afgelopen tien jaren in Suriname gewoond en kon ik afgelopen weekend mooi de proef op de som nemen.
Nu de Bijlmer inmiddels is getransformeerd tot een futuristische voorstad van adembenemende proporties met een infrastructuur waartegen je u zegt, is het niet langer aan mij van een stedenbouwkundige miskleun te blijven spreken. Zuidoost is een nieuwe wereld die een nieuwe toekomst biedt aan velen uit alle contreien van de wereld. Wel krijgen zij mij nog steeds met geen stok in Zuidoost. Ik hou van mijn overzichtelijke straatjes met op de hoeken winkels en supermarkten.
Maar ik moet zeggen dat het nu een ware sensatie is om in Zuidoost te arriveren, met als voorportaal het hypermoderne trein- en metrostation Amsterdam Bijlmer ArenA (in aanbouw). Maar om nou te zeggen dat je er de sfeer van Suriname vindt, nee dat niet. Daarvoor loopt ons eigen Suriname qua stedenbouwkundige ontwikkeling decennia achter. Laat me het positief uitdrukken. Het is een belediging om het eveneens adembenemende Amazonewoud – dat overigens zijn weerga niet kent – te vergelijken met zoveel kille artefacten, hoe futuristisch ze ook zijn. De geborgenheid van de boezem van Mama Sranan vind je onmogelijk tussen al dat torenhoge betonnen en spiegelend geweld, hoeveel groen er ook tussen is geplant.
Maar toch. Nu ik tien jaar in Suriname heb gewoond en mijn afkomst heb herontdekt, begrijp ik wel beter wat men bedoelt met de “sfeer van Suriname” op het Kwakoefestival. Het is verbazingwekkend hoeveel mensen je er tegenkomt, die je hebt leren kennen in Paramaribo – of ze nou hier wonen of dat ze uit Suriname op vakantie zijn. Zoals ik ooit onterecht bevreesd was dat ik geïsoleerd zou raken na mijn remigratie. Integendeel. In Paramaribo komt de buitenwereld voortdurend langs: Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Utrecht, Almere, Miami, de Antillen, België, Brazilië, China en ga zo maar door. En deze typische Surinaamse sfeer van overzeese ontmoetingen proef je ook op Kwakoe.
Ik had trouwens ook gehoord dat Kwakoe “niet meer Surinaams” is, maar “van de Afrikanen”. Maar kennelijk hebben we hier met kleindenkers te maken. Waarschijnlijk bedoelen zij dat Kwakoe niet meer een Surinaams-creoolse aangelegenheid is. En daar is niets mis mee! Wat mij vooral goed deed, is de grote mate van participatie van Surinaams-Hindostanen, wat met recht de “sfeer van Suriname” verhoogt. Om me heen kijkend, zag ik dat niemand er een vreemde eend in de bijt is. Kwakoe geniet ook veel belangstelling onder autochtone Nederlanders, die zich maar al te graag overleveren aan het NDP-element: nyang, dringi, prisiri. Kwakoe weerspiegelt de gastvrijheid die zo kenmerkend is voor Suriname en Surinamers.
Kwakoe is uitgegroeid tot een festijn met een hoge mate aan multiculturaliteit, waarvan de basis is gelegd door Surinamers. Een prestatie van jewelste. Nu het festival is geïnstitutionaliseerd, is het wel zaak dat het Bijlmerpark dermate gerenoveerd wordt en dat wandelpaden worden verhard of voorzien van grint, waardoor de drassigheid van het terrein sterk wordt teruggedrongen. Dat mag ook wel voor een (inter)nationaal festijn van gastvrijheid, tolerantie en verbroederlijking.
Het zou volgens de weerlieden het afgelopen weekend wel tot 30 graden worden. Dat werd het bij lange na niet, maar de zon brak regelmatig door waardoor er sprake was van een optimale Kwakoesfeer. Maar misschien moet men het Bijlmerpark wel onveranderd laten, ter behoud van de optimale ‘Surinaamse sfeer’: lekker aanmodderen met z’n allen maar wel oergezellig!
Het Kwakoe Zomerfestival is elk weekend (za/zo) tot en met 5 augustus
Ga voor nog meer sfeer naar: "Kwakoe Faces 2007"
